De Bharata Natyam is de klassieke dans van Zuid-India. Met een traditie die meer dan 2.000 jaar teruggaat, wordt zij de oudste van de Indiase dansen genoemd. De schrijver Bharata heeft omstreeks 100 voor Christus in de Natya Shastra (het eerste boek met uitgebreide behandeling van muziek- en danskenmerken) de elementen van deze dans omschreven.

Evenals bij odissi waren de danseressen als devadasi (dienaren van god) verbonden aan de tempels. Ze behoorden tot een speciale kaste en werden op jonge leeftijd aan de tempelgod uitgehuwelijkt. Daarna leefden ze binnen de tempelmuren waar zij een opleiding kregen in dans en muziek. De tempelcomplexen waren van oudsher plaatsen waar kunst en wetenschap volop bloeiden, met steun van koningen en welgestelden. Met muziek en dans werden er eeuwenlang mythologische drama's op rituele wijze ten tonele gevoerd. De laatste eeuwen is de reputatie der devadasi's geleidelijk in verval geraakt vanwege de associatie met tempelprostitutie.

De herleving van bharata natyam is in belangrijke mate te danken aan Rukmini Devi. Deze in 1986 op 81-jarige leeftijd overleden pionier stichtte in 1936 in Madras de Kalakshetra Academy of Arts. Zij nam in die tijd dansles bij een bekende leraar van de Pillaifamilie uit Pandanallur (nabij Tanjore) en mede dankzij het feit dat zij zelf uit de Brahmanenkaste afkomstig was, wist zij het taboe rond deze tempeldansen te doorbreken en in hogere kringen waardering te wekken voor deze sierlijke dans.

Door middel van dansen werden de Hindoe mythen en verhalen op een aantrekkelijke en aanschouwelijke wijze op de bevolking overgebracht. De dansen beelden verhalen uit over de zoektocht naar de geliefde, het goddelijke, of beschrijven een deel van het leven van een van de vele Hindoe goden. Sommige dansen zijn abstract en puur technisch, bedoeld om de schoonheid van de dans en de vaardigheid van de danser te tonen.